Auteur: Sigrid

NRC Werkverslaving Nieuw: een kliniek om af te kicken van slechte gewoonten, zoals te hard werken. Workaholics hebben geen identiteit buiten hun werk. Naar de film? Gaan ze niet. Boek lezen? Doen ze niet. Het valt te leren. Frederiek Weeda  13 maart 2012 Scene uit de film Carnage (2011) van Roman Polanski, met Christopher Waltz als de overbelaste advocaat Alan Cowan. Eén keer verliest hij zijn zelfbeheersing, wanneer zijn vrouw z’n Blackberry in de bloemenvaas gooit. „Mijn leven zit in dat ding!” Rechts Jodie Foster. Foto Cineart Sabine wás haar werk. Zeven dagen in de week was ze bezig met haar bedrijf: overdag, in de avonden, in de weekeinden. Ze adviseerde cliënten over hun mediaoptreden. Dat liep als een trein: van de 4.000 klanten die ze advies gaf (40 per maand), was er welgeteld één ontevreden. Ze deed alles voor haar klanten en zolang ze die had, voelde ze zich belangrijk. Onmisbaar. Acht jaar lang. Ze was, zegt ze nu, werkverslaafd. Workaholic. Twee jaar geleden, ze was toen 33, zag ze het onder ogen. Dat moest van haar vriend. „Ik was, heel verbeten, alleen nog met mijn werk bezig. Ik bestond niet buiten mijn werk. Ik sportte niet, ging niet naar films, las geen boeken. Ik had geen identiteit meer behalve die van succesvol adviseur.” Workaholics zijn geen nieuw verschijnsel. Oprah Winfrey noemt zich zo, Bill Gates ook. Vijf...

  Een vis schoonmaken, dat kunnen ze allemaal bij Sigrid thuis. Zelfs Willem (11) snijdt zonder blikken of blozen de buik van een makreel open. Door Nienke Denekamp. Het Parool 23-3-2013         Foto Maarten Steenvoort Wie: Sigrid Sijthoff, arts. Samenwonend met Maarten, kinderen: Dido (21), Stof (18), Scato (16) en Willem (11) Amsterdam-Zuid. www.kickyourhabits.nl Jammer dat Nederlanders niet vaker verse makreel eten, vindt Sigrid Sijthoff. Kijk nou wat een mooi, gezond en lekker visje. En helemaal niet duur. Ze heeft het bonnetje van de viswinkel bewaard. 8,05 euro voor 900 gram. Dat zijn vier grote vissen. Sigrid groeide op in Nederland, maar de zomers bracht ze door in het vakantiehuis van de familie van haar moeder bij het Noorse Arendal. Daar tuften ze dan aan het eind van de dag met een bootje de zee op. Je gooide een draad met een blinkertje en wat roestige haken uit en dan ging je met een biertje naar de ondergaande zon zitten kijken tot er een school makrelen onder je door zwom. Opeens had iedereen tegelijk beet en was het een chaos van lijnen binnenhalen, elkaars biertje vasthouden en gillende kinderen. Daarna ging je met elkaar op een rots zitten om de vissen schoon te maken en te bakken. Gewoon de buik volproppen met peterselie en een lepel crème fraîche en bakken in de pan op een butagasje....

De vrouwelijke specialist in opkomst Het scalpel snijdt aan twee kanten Door het groeiende aantal vrouwelijke artsen en specialisten wordt in ziekenhuizen steeds meer parttime gewerkt. Dat bedreigt de kwaliteit van de zorg. door SIGRID SIJTHOFF 4 augustus 2010 WAS IN 1987 twintig procent van de afgestudeerde artsen vrouwelijk, inmiddels is van de studenten geneeskunde ruim zestig procent vrouw. De gevolgen daarvan zullen de komende jaren zichtbaar worden. Waar bijvoorbeeld de gynaecologie vanouds een mannenberoep was, is nu zeventig procent van de specialisten in opleiding vrouw en is er onder beginnende medicijnenstudenten bijna geen man meer die zegt later gynaecoloog te willen worden. De instroom van vrouwen in traditionele mannenberoepen met aanzien en invloed voltrekt zich al langer bij de rechterlijke macht. In het onderwijs deed zich dit al eerder voor. Voor de klas staan nauwelijks nog ‘meesters’. Het is de winst van de tweede feministische golf. Maar de feminisering van bepaalde beroepen roept ook vragen op. Zo wordt over het basisonderwijs beweerd dat het voor jongens niet goed zou zijn om alleen nog les te krijgen van juffen. Wat betekent de feminisering van de medische beroepsgroep voor de zorg? Gerda Croiset, hoogleraar medisch onderwijs van het Utrechts Medisch Centrum, gooide in 2007 met haar oratie de knuppel in het hoenderhok: al die vrouwen, dat is niet goed voor het vak, stelde ze provocerend. Hoewel de toenemende diversiteit voor...

  Verslaafd aan het behagen ‘Eentje is te veel en duizend niet genoeg’ Niet kunnen laten wat telkens weer behaagt, dat heet verslaving. Maar het genot is steeds van korte duur en langzaam raakt de verslaafde in de versukkeling. Het onbehaaglijke leven van Jan Willem (drank), Anneke (seks) en Wiebe (drugs). door SIGRID SIJTHOFF 16 december 2009 JAN WILLEM WOONT in een imposante villa. Zijn vrouw ontvangt me met appeltaart. Uit het keukenraam kijk je uit op het net aangelegde zwembad. We zitten in zijn werkkamer en gedurende ons gesprek komen de kinderen thuis van school en komen even hun vader begroeten. ‘Mijn verhaal begint in mijn jeugd met het vertrek van ons gezin uit een klein plattelandsdorp naar een mondaine stad in de Randstad. Mijn vader was kapper. Wij waren de enigen uit ons dorp die zo’n grote stap zetten. Mijn ouders scheidden toen ik twaalf was, tot opluchting van mijn zusjes en mij. Als mijn vader thuiskwam, dronk hij een paar borrels en wij wachtten af hoe die zouden vallen. Hij overleed toen ik zeventien was in een auto-ongeluk, hij had te veel gedronken. Hij was 49, ik nu 47, ik nader steeds meer zijn leeftijd. Pas drie jaar geleden besefte ik dat hij ook een alcoholist was. En dat dat van vader op zoon wordt doorgegeven. Rottigheid heeft soms twee kanten. Mijn geschiedenis heeft me een...

  Nachtmerries over elke klacht De moderne huisarts is een regisseur Sigrid Sijthoff stopte een paar maanden geleden als huisarts en maakt voor De Groene Amsterdammer een balans op van haar vak. ‘De patiënt is uit het hoofd van de dokter gekropen.’ door SIGRID SIJTHOFF 21 oktober 2009 DE NAOORLOGSE HUISARTS was een man van formaat die een goede boterham verdiende, geëerd werd door zijn omgeving, en zijn leven – en dat van zijn gezin – in dienst van zijn patiënten stelde. Als je je maar binnen de grenzen van de professie bewoog, en die waren veel ruimer dan nu, kon je je vak min of meer uitoefenen zoals je het wilde. Een huisarts in Amsterdam-West tufte rustig na het middagspreekuur voor een sherry en het meten van de bloeddruk naar een patiënt in Amstelveen, ook met het toentertijd rustige verkeer een flink tochtje. Zo werken wij niet meer: iedere huisarts heeft een vast omlijnd gebied, zodat al je patiënten binnen vijftien minuten te bezoeken zijn. De huisarts heeft zich van een mannelijke solist, met zijn echtgenote als doktersassistente, ontpopt tot een – steeds vaker vrouwelijke – ondernemende teamplayer. Zij werkt in een gezondheidscentrum of HOED (Huisartsen Onder Een Dak, of AHOED als er ook een apotheek meedoet), een samenwerkingsverband van huisartspraktijken waarbij de praktijken op zich eigen baas blijven. De ontwikkeling van het omvormen van solo- en duo-huisartspraktijken...